Австралид эмнэлэгт хэвтсэн тухай

Өмнөх бичлэгт Нараагийн үлдээсэн сэтгэгдлээс үүдэж энд анх эмнэлэгт хэвтсэн тухайгаа бичихээр шийдлээ. Энд ирснээс хойш одоогоор би бага хүүтэйгээ 3 удаа түргэн дуудаж эмнэлэгт хэвтэж эмчлүүлээд байна. Мэдээж эмчилгээ оношлогоог нь Монголтой харьцуулах аргагүй л дээ.

Түргэн дуудахад triple zero руу залгадаг юм. Гэхдээ өөрийн унаа тэрэгтэй бол түргэн дуудахгүй өөрсдөө эмнэлгийн яаралтай тусламжийн хэсэгт очвол түргэний үйлчилгээнд мөнгө төлөхгүй. Түргэн дуудахад гэрийн хаягийн дагуу гэрт хамгийн ойрхон эмнэлгээс түргэний машин гарах бөгөөд манайд 5-6 минутад л ороод ирдэг юм. Түргэний машин ирэн иртэл call centre-н оператор нь өвчтөн ямар байдалтай байгааг эхлээд асууж тодруулаад, дараа нь өвчтөнд ямар арга хэмжээ авахыг зааварчлана. Зааварчилгаа нь түргэний хүмүүс гэрт орж иртэл үргэлжлэнэ. Тэд үргэлжлүүлж шаардлагатай зүйлсийг гэрт хийгээд аваад явна даа. Түргэний машинд 2 хүн явах бөгөөд нэг нь жолоо барьна, нөгөө нь өвчтөний даралт, халууныг хэмжиж, хүчилтөрөгч залгаж, байнга ажиглаж, шаардлагатай бол дусал залгана. Түргэн тусламжийн хүмүүс нь эсвэл 2 эрэгтэй эсвэл 2 эмэгтэй хүн хамтдаа ажиллах юм байна лээ.

Бид эхлээд түргэн дуудахад өөрийн машингүй байсан, дараагийн 2 удаа нь машинаараа эмнэлэг яваад очиж болох байсан ч бидэнд түргэн ирэх хүртэл оператороос өвчтөнд өгдөг зааварчилгаа нь чухал байдаг юм. Бидэн дээр ойрхон эмнэлгээс түргэн маш хурдан ирэх боловч, тэр эмнэлэг маань хүүхдийн тасаггүй учир арай хол өөр эмнэлэг рүү биднийг зөөдөг юм. Манай гэрээс тэр эмнэлэг хүртэл машинаар 20 минут л явдаг юм. Гэхдээ түргэний үйлчилгээний төлбөр нь 750-800 доллар гардаг. Иймд өөрсдөө эмнэлэг дээрээ очвол мөнгө төлөхгүй гээд байгаа юм. Түргэн дуудах зайлшгүй шалтгаан миний хүүд байдаг гэж эмнэлгийн бичиг бүрдүүлж байж, оюутны даатгалаараа түргэнд төлсөн төлбөрийнхөө талыг нь би буцааж авдаг.

Анх эмнэлэгт хэвтэхэд ирээд удаагүй, газар орчноо сайн мэдэхгүй, хүн танихгүй байлаа. Анх удаа түргэн дуудсан чинь зааварчлага өгсөөр байгаад гэрт ороод ирсэн чинь би өөрийгөө бэлдээгүй байж байгаад шууд л ирсэн хүмүүстэй гараад явчихлаа. Би түрүүвчгүй, мөнгөгүй, картгүй, утасгүй, шөнө дуудсан тул унтлагын хувцас углааштайгаа гараад явчихлаа. Хүүг маань нөгөө 2 залуу носилка дээр өргөөд гарсан юм. Эмнэлэгт үзээд хэвтэх шаардлагатай гээд хэвтүүлчихлээ. Тэгээд биднийг гадаад хүн байна гээд л нэг өдрийн ор хоолонд 830 доллар төлнө шүү гэдэг юман дээр гарын үсэг зуруулчихлаа. Цааш нь эмнэлгээс гарахад чинь хийсэн эмчилгээний зардлыг чинь тодорхойлоод даатгалын компани руу чинь явуулна гэж байна. Би ч одоо хэд ч гарсан хүүгээ л эмчлүүлж авна, монгол руу ярьж байраа заруулдаг юм билүү гэж л бодож байлаа.

Маргаашнаас нь хүүгийн бие дээрдээд овоо боллоо. Би нэг юм амьсгаа авлаа. Ирээд удаагүй байсан болохоор бид дундаа нэг утастай /мөнгө хэмнэж байгаа юм/ байлаа. Тэрийгээ гэртээ нөхөртөө үлдээсэн, надад утас байхгүй. Бас мөнгө байхгүй. Эмнэлэгт хүүд хоол өгөхөөс надад өгөхгүй шүү дээ. Ядаж эмнэлгийн хүүхдийн хоол нь нээх жоохон монгол хүүхэд цадахгүй. Манай хүү бие нь муу байсан тул нээх их хоол идэхгүй, эмнэлгийн хоол болоод байсан юм. Харин би өлсөж эхэллээ. Хэрэв би мөнгөтэй бол хоолны газар зөндөө байгаа л даа. Крантны ус уулаа. Уг нь хамт хэвтэж байгаа хүүхдүүд эргэлтээр хангалттай л их идэх юм авдаг тэрийгээ идэж бардаггүй ч би тэднээс идэх юм гуйхыг хүсээгүй юм. Хэрэв би хоол гуйвал хэн нь ч харамлахгүй өгнө л дөө, тэр тал дээрээ өрөвчхөн шүү.

Би үүдний рэсэпшин /шал буруу бичээд л байх шиг байна/-д би утасгүй, утсаар яриулаач гэхэд уриалгахан яриуллаа. Нөхөрт утсаа үлдээсэн нь ч болж, бид сайн надад бас хоол өгч байгаа гэж худлаа хэлээд, чи эргэж ирээд хэрэггүй, олохгүй байх их хол, хэзээ эмнэлгээс гарахаа хэлж мэдэхгүй гээд л яриагаа дуусгалаа. Яг үнэндээ би өөрийгөө хаана байгаагаа мэдэхгүй, мэдлээ ч нөхөр биднийг олж ирэх нь хэцүү бөгөөд бидний мөнгө тэртээ тэргүй маш бага байсан болохоор нөхрөө эмнэлэг рүү ирүүлэх зүрх хүрээгүй юм. Ирээд удаагүй ч уг нь надад 2 монгол хүний утас байсан ч би бас л тэдэнд төвөг удахыг хүсээгүй юм. Угаасаа би хүнээс юм гуйх үнэн дургүй юмаа. Найзуудаасаа ч тэр гуйхгүйг л хичээдэг. Хэн нь ч намайг сайн танихгүй байсан ч монгол хүн л юм чинь цай хоол бариад ирэх байсан гэдэгт итгэдэг ч тэднээс тусламж хүссэнгүй. Угаасаа би хүнд төвөг удахыг боддоггүй, Монголд эмнэлэгт хэвтсэн ч хүнд хэлдэггүй, найз нар төрсөн ах нар дүүдээ ч хэлдэггүй, хэвтэж байгаад эмнэлгээс гараад ирдэг юм. Энэ ер нь хэрэггүй зан байхаа, мангар байгаа биз би. Аргагүй ажил таслах болдог болохоор ажлынхандаа дуулгаж, ажлыг минь зохицуулахыг гуйдаг юм. Найз нарын хувьд санамсаргүй намайг эмнэлэгт хэвтээд гарсныг мэдчихвэл, би тэднийг эмнэлэг сувилалд эргэдэг, тэд намайг эргэж чаддаггүйд жоохон гомдох гээд байдгийн.

4 хоноод эмнэлгээс гарах боллоо. Би яаж харинаа гээд л бодоод байлаа. Гараад таксинд суугаад мөнгө байхгүй хариад өгье гэх нь хамгийн амархан ч бас л мөнгө бага тул зүрх хүрсэнгүй. тэгээд би хаана байнаа гээд хүнээс асуугаад газрын баримжаа авсан чинь хол юмаа. Алхаж амжихгүй, би унтлагын хувцастай, углааштай, хүү маань хөл нүцгэн, хөлөөрөө явах аргагүй, би тэврээд хол явж чадахгүй. Энд хүмүүс голдуу өөрийн машинаараа явдаг. Автобус, галт тэрэгний чиглэл хүнээс асуухаар мэдэхгүй. Интэрнэт олдохгүй газраас би гэрийн зүг явах тээврийн хэрэгслийн чиглэлийг тодорхойлж чадахгүй. Бас мөнгөгүй байж тээврийн хэрэгсэлд сууж ч чадахгүй. Тэгээд гарах өдөр өрөөнд маань хэвтсэн хятад охины ээжийг гуйлаа, орой нөхрөө ирэхээр намайг манай гэрт минь хүргээд өгөөч гээд. Тэр ч тэгэлгүй яахав гээд туслахаа амлалаа. Тэгээд би өдөр гэртээ харьж болох байхад орой хүртэл хүний нөхөр хүлээлээ. Тэгж оройдоо гэрийн бараа харж билээ.

Бидний түргэнээр очиж хэвтдэг эмнэлэг маань хүүхдийн эмнэлэг биш, хүүхдийн жижигхэн тасагтай том хүний эмнэлэг тул хүүхдийн нарийн мэргэжлийн эмч байдаггүй юм.
Бид хүүгээ эмнэлэгт үзүүлэхийн тулд /манайхаар өрхийн эмчид/ 50 доллар төлж тодорхойлох бичиг хийлгэж олшруулаад, хүүхдийг минь үзээч гэж гуйсан захианы хамт хүүхдийн эмнэлгүүд рүү факсдаж, үзэх эмнэлэг олдоход нь их баярласан. Тэгээд эмнэлэг үзэхийг зөвшөөрсөн ч 3-6 сараар үзүүлэх өдрөө хүлээнэ. Энд нарийн мэргэжлийн эмч үнэхээр дутагдалтай. Гэхдээ яаралтай оношлогоо эмчилгээг хүлээхгүй авна.

Өөрт нь хог ухаж өл залгаж байснаа хэлсэн чинь нөхөр маань хэлсэнгүй би яаж ийгээд л олоод л очих байсан гээд гомдсон, надад.

Нээрээ алиалагч-эмч гээд 2-3 алиалагч өвчтэй хүүхдүүдийн өрөөгөөр явж, тэднийг хөгжөөж, жижигхэн бэлэг тараадаг юм. Хүүхдүүд хөөрөөд инээж баясахаар нь нүдний нулимс гарна шүү дээ. Үнэндээ уяхан болжээ, одоо үүнийг бичиж байхдаа нулимс дусалж байх юм. Тэр үедээ огт уйлаагүй юм байж.

Аан тийм, би 4 хоногт 3 кг турсан байсан.

Одоо ч миний утас дуугарахад би их дургүй бөгөөд дотроос нэг юм хатгаад явчихдаг юм. Хүүгийн цэцэрлэгээс нь утасдаж байгаа болов уу гээд. Тэгээд цэцэрлэгээс нь утасдаж хүүгийн бие муу байна гэж магад гээд сүлжээ барьдаггүй тул газар доогуур явдаг тээврийн хэрэгсэлд суудаггүй, машин барьж явбал тунэлээр явахгүйг хичээдэг. Мөн хичээл хурал цуглаанд оролцож байхдаа утсаа унтраахгүй, эхлэхээс нь өмнө багш хурал даргалагчид дуудлага ирвэл утсаар ярих зайлшгүй шаардлага байдаг учраа хэлээд гарч ярих зөвшөөрөл авдаг. Бүр рефлекс болчихсон амралтын өдөр гэртээ хүүтэйгээ байхдаа хүртэл утас дуугарахад дотор муухайраад л цэцэрлэгээс нь утасдаж байна уу гэсэн бодол толгойд харваад ороод ирнэ.

Хүмүүс монгол руу мөнгө явуулдаг байхад бид монголоос л мөнгө авдаг байлаа. Бид ямар ч байсан байрныхаа түрээсийг цаг тухайд нь төлөхийг урьдал болгож байсан, өлсөөд ч хамаагүй. Хэрэв хугацаа хоцроогоод төлбөл бид гэрээгээр хүлээсэн үүргээ биелүүлээгүй гээд түрээсийн гэрээ цуцлагдвал хэдүүлээ хаана толгой хоргодох билээ дээ. Яг энэ эхний удаа эмнэлэгт хэвтэхэд бид монголоос мөнгө хүлээж байсан мөнгөгүй үе байлаа.

хэрэггүй ч юм биччив үү, арилгачихаж магадгүй